سعدی هفتم

 

یک روز به شیدایی در زلف تو آویزم

قیصر امین پور دوم

خوشا از دل نم اشکی فشاندن
    به آبی آتش دل را نشاندن
    خوشا زان عشقبازان یاد کردن
    زبان را زخمه فریاد کردن
    خوشا از نی خوشا از سر سرودن

باباطاهر دوم

سه درد آمو بجانم هر سه یکبار

غریبی و اسیری و غم یار

غریبی و اسیری چاره دیره

غم یار و غم یار و غم یار

باباطاهر اول

تن محنت کشی دیرم خدایا

دل با غم خوشی دیرم خدایا

زشوق مسکن و داد غریبی

به سینه آتشی دیرم خدایا

آشفته هفتم

در فراق بهار

پاییز آن پادشه بود

که برما تاخت و

خنده کودکیمان را به تاراج برد

آشفته ششم

در این هنگامه و چهارسو

یار و یاوری نیست

دستت را به زلفانمان کش

ای نسیم مهربانی

امین پور اول

جامه نیستند
تا ز تن در آورم
چامه و چکامه نیستند
تا به رشته ی سخن درآورم
نعره نیستند
تا ز نای جان بر آورم

بیدل دهلوی اول

آیینه بر خاک زد صنع یکتا

تا وانمودند کیفیت ما

بنیاد اظهار بر رنگ چیدیم

خود را به هر رنگ‌کردیم رسوا

رودکی دوم

جایی که گذرگاه دل محزونست

آن جا دو هزار نیزه بالا خونست

لیلی صفتان ز حال ما بی خبرند

مجنون داند که حال مجنون چونست؟

کاظم بهمنی دوم

 

قدر‌نشناس ِ عزیزم، نیمه ی من نیستی

قلبمی اما سزاوار تپیدن نیستی   !

 

مادر این بوسه های چون مسیحایی ولی

مرده خیلی زنده کردی، پاکدامن نیستی