فرخی اول

بگرستم زار پیش آن کام و هوا

گفتا مگری پند همی داد مرا

پنداشت مگر کآب نماند فردا

نتوان کردن تهی به ساغر دریا

رهی دوم

عزم وداع کرد جوانی به روستای

در تیره شامی از بر خورشید طلعتی

طبع هوا دژم بد و چرخ از فراز ابر

همچون حباب در دل دریای ظلمتی

قایق

دریا مرا با دستانش نوازش میکرد

و به بندر رویا می رفتم

ناگاه تو را زایید

و مرا به آغوش کشاندی

نمیدانستم ولی خورد شدم

و تکه هایم تا بی نهایت میتازند و

رویا را از یاد بردند

#آشفته